Obszar Specjalnej Ochrony Ptaków "Zatoka Pucka" PLB220005
Standardowy Formularz Danych dla obszaru
Powołany na mocy: Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 21 lipca 2004 r. Dz. U. nr 229 poz. 2313
Położenie: obszar obejmuje Zatokę Pucką i część głębszych wód Zatoki Gdańskiej rozpościerających się na wschód od niej. Obejmuje również niskie wybrzeża zalewowe znajdujące się koło Osłonina, Rewy, Pucka, Władysławowa oraz na Płw. Helskim
Powierzchnia: 61 958,80 ha
Forma krajobrazowa: zatoka
Cel ochrony: zachowanie miejsca masowego zimowania, koncentracji podczas migracji oraz gniazdowania licznych, często rzadkich gatunków ptaków
Walory przyrodnicze: występują tu co najmniej 23 gatunki ptaków z Załącznika I Dyrektywy Ptasiej, 2 gatunki z Polskiej Czerwonej Księgi odbywają tu lęgi (sieweczka obrożna, biegus zmienny).
W okresie wędrówek pojawia się tu znacząca cześć populacji perkoza dwuczubego i perkoza rogatego, stosunkowo duże koncentracje osiągają: łabędź krzykliwy, łęczak, biegus krzywodzioby, biegus zmienny, brodziec śniady, głowienka, kamusznik, kulik mniejszy, kulik wielki, ostrygojad, sieweczka obrożna.
W okresie zimy występuje tu dość licznie bielaczek, czernica, gągoł, nurogęś, ogorzałka, perkoz dwuczuby, bardzo licznie zimuje łabędź niemy.
Cenne gatunki fauny:
- ptaki wymienione w Załączniku I Dyrektywy Ptasiej:
- gatunki lęgowe
- bocian biały Ciconia ciconia
- kropiatka Porzana porzana
- zielonka Porzana parva
- batalion Philomachus pugnax
- rybitwa rzeczna Sterna hirundo
- rybitwa białoczelna Sterna albifrons
- gatunki zimujące
- bielaczek Mergus albellus
- gatunki zatrzymujące się podczas migracji
- nur rdzawoszyi Gavia stellata
- nur czarnoszyi Gavia arctica
- perkoz rogaty Podiceps auritus
- łabędź czarnodzioby Cygnus columbianus bewickii
- łabędź krzykliwy Cygnus cygnus
- szablodziób Recurvirostra avosetta
- sieweczka morska Charadrius alexandrinus
- siewka złota Pluvialis apricaria
- dubelt Gallinago media
- szlamnik Limosa lapponica
- łęczak Tringa glareola
- terekia Xenus cinereus
- płatkonóg szydłodzioby Phalaropus lobatus
- mewa czarnogłowa Larus melanocephalus
- mewa mała Larus minutus
- rybitwa wielkodzioba Sterna caspia
- rybitwa popielata Sterna paradisaea
- gatunki lęgowe
- Regularnie występujące ptaki migrujące nie wymienione w Załączniku I Dyrektywy Ptasiej:
- gatunki lęgowe
- szlachar Mergus serrator
- sieweczka obrożna Charadrius hiaticula
- biegus zmienny Caldiris alpina
- gatunki zatrzymujące się podczas migracji
- głowienka Aythya ferina
- ostrygojad Haematopus ostralegus
- siewnica Pluvialis squatarola
- czajka Vanellus vanellus
- biegus krzywodzioby Caldiris ferruginea
- kulik mniejszy Numenius phaeopus
- kulik wielki Numenius arqata
- brodziec śniady Tringa erythropus
- kamusznik Arenaria interpres
- gatunki zimujące
- perkoz dwuczuby Podiceps cristatus
- łabędź niemy Cygnus olor
- czernica Aythya fuligula
- ogorzałka Aythya marila
- gągoł Bucephala clangula
- nurogęś Mergus merganser
- gatunki lęgowe
Najpoważniejsze zagrożenia: zrzuty oczyszczonych ścieków komunalnych z oczyszczalni Dębogóra i Swarzewo, niosące duży ładunek biogenów; masowa rekreacja na wybrzeżach Zatoki; intensywny rozwój sportów wodnych na jej wodach; pewne formy rybołówstwa (sieci stawne)
Specjalny Obszar Ochrony Ptaków "Bielawskie Błota" PLC220010
Standardowy Formularz Danych dla obszaru
Powołany na mocy: projektowany
Położenie: obszar obejmuje rozległe torfowisko wysokie typu bałtyckiego wraz z przyległymi wrzosowiskami, fragmentami boru sosnowego świeżego, łąkami, grądem i inicjalnymi formami łęgów na południe od wsi Ostrowo. Na torfowisku występują liczne jeziorka dystroficzne, potorfia i rowy odwadniające stale lub okresowo wypełnione wodą. Teren jest silnie zniszczony przez wieloletnią eksploatację złoża torfowego, związane z nią odwodnienie, a także powtarzające się rozległe pożary, lecz wciąż wartościowy i wart renaturyzacji.
Powierzchnia: 1 097,8 ha
Forma krajobrazowa: zatoka i mierzeja
Cel ochrony: zachowanie jednego z większych torfowisk wysokich typu bałtyckiego
Walory przyrodnicze: Obszar Bielawskich Błot obejmuje jedno z większych torfowisk wysokich typu bałtyckiego wraz z okalającymi je lasami i łąkami. Rozległa kopuła torfowiska (blisko 600 ha), zdegradowana melioracją odwadniającą przeprowadzoną w latach 70-tych, obecnie zdominowana jest przez wilgotne wrzosowisko z wrzoścem bagiennym (4010) – prawie 20%. Ponadto znajdują się tu płaty torfowiska wysokiego zdegradowanego, zdolnego do naturalnej i stymulowanej regeneracji (7120) oraz wrzosowiska suche (4030). Na obszarze otaczającym kopułę torfowiska znajduje się 6 siedlisk z zał. I Dyrektywy Siedliskowej, w tym 2 priorytetowe – bory i lasy bagienne (91D0) oraz łęgi wierzbowe, topolowe, olszowe i jesionowe (91E0) o bardzo niewielkiej powierzchni. Flora naczyniowa Bielawskich Błot liczy 323 gatunki, z czego 15 gatunków roślin objętych jest całkowitą ochroną prawną, 5 figuruje na czerwonej liście roślin zagrożonych w Polsce, 21 gat. znajduje się na czerwonej liście flory naczyniowej Pomorza Gdańskiego. Charakterystyczne dla Bielawskich Błot jest współwystępowanie gatunków o atlantyckim (14 gat.) oraz borealnym (13 gat.) typie zasięgu. Bielawskie Błota są ostoją ptasią o randze krajowej K 05. Występuje tu co najmniej 9 gatunków ptaków z Załącznika I Dyrektywy Ptasiej, 4 gatunki z Polskiej Czerwonej Księgi (PCK). W okresie lęgowym obszar zasiedla co najmniej 1 % populacji krajowej (C6) łęczaka (PCK) i sowy błotnej (PCK). W okresie przelotów stosunkowo duże koncentracje (C7) osiąga żuraw. Na Bielawskich Błotach występuje traszka grzebieniasta (Dyrektywa Siedliskowa, zał. II) oraz zespół cennych bezkręgowców wodnych: ważki Leucorrhinia pectoralis (Dyrektywa Siedliskowa, zał. II), L. albifrons (Konwencja Berneńska), L. dubia (gatunek parasolowy dla torfowisk wysokich), Aeschna subarctica elisabethae (tyrfobiont, Polska Czerwona Lista), Aeschna juncea (Polska Czerwona Lista), pluskwiak Notonecta lutea (gatunek parasolowy dla torfowisk wysokich), największa krajowa wodopójka – Hydrachna geographica (bardzo rzadki w Polsce). Wśród drobnych zwierząt na największą uwagę zasługuje rzęsorek mniejszy Neomys anomalus, umieszczony w Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt.
Najpoważniejsze zagrożenia: podstawowym zagrożeniem jest przesuszenie terenu w wyniku ciągłego działania istniejącej sieci melioracyjnej, sukcesji roślinności drzewiastej, zaniku złoża torfowego w wyniku pożarów i samodegradacji.